Μια άλλη ματιά στη μετανάστευση

Πολλά ακούστηκαν το τελευταίο διάστημα για τους ανθρώπους που έρχονται κατά χιλιάδες στη χώρα «μας», συνήθως ως πέρασμα με τελικό προορισμό κάποια πιο πλούσια χώρα όπως π.χ. τη Γερμανία. Άπειρα λόγια και μελάνια ξοδεύτηκαν για το ότι η Ευρώπη πρέπει να «αγκαλιάσει τους πρόσφυγες» –αφού αυτοί έρχονται από ζώνες πολέμων για τους οποίους έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και η ίδια– ενώ οφείλει «να στείλει πίσω» όσους ήρθαν ως «οικονομικοί μετανάστες», σαν να μην έχει κι εδώ ευθύνη μια Ευρώπη που ζει από τα πάμφθηνα προϊόντα των χωρών προέλευσης μεταναστών, φτιαγμένα από άντρες, γυναίκες και παιδιά που αναγκαστικά δουλεύουν για ούτε καν «ένα κομμάτι ψωμί».

Αυτό το κείμενο δε δίνει δεκάρα για τους λόγους που τους έσπρωξαν στην απόφαση να αφήσουν τον τόπο που γεννήθηκαν. Όχι επειδή δεν έχει σημασία γι’ αυτούς που μεταναστεύουν. Ο πόλεμος, οι εμφύλιες συγκρούσεις και οι φυσικές καταστροφές είναι μόνο μερικά από τα κίνητρα. Υπάρχουν χιλιάδες ακόμα, όπως η αναζήτηση καλύτερης ζωής, ο έρωτας ή ακόμα κι η περιέργεια να δεις μια άλλη χώρα. Το θέμα εδώ είναι ότι όλα είναι δικαιολογημένα. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει ότι άλλοι μπορούν να μεταναστεύσουν, ενώ άλλοι όχι. Το ότι κάποιοι έχουν τη δύναμη να το επιβάλουν είναι άλλο ζήτημα.

Μια και μιλάμε για δύναμη: Στην πράξη, πολλές φορές, δεν είναι τα αίτια μιας τέτοιας απόφασης, αλλά η περιουσία ή η προέλευση του μετανάστη που καθορίζουν την τύχη του. Αν έχεις 250.000 ευρώ να αγοράσεις σπίτι στην Ελλάδα, παίρνεις άδεια διαμονής μαζί με την οικογένειά σου ακόμα κι αν είσαι ο αρχιβασανιστής του βασιλιά του Μαρόκου (υποθετικό παράδειγμα). Αν δεν έχεις φράγκο, μείνε εκεί στην κόλασή σου και μη μιλάς… Τα τελευταία χρόνια, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες αναζήτησαν δουλειά σε άλλες χώρες της ΕΕ. Γιατί να μην έχουν το ίδιο δικαίωμα και άνθρωποι από τη Νιγηρία; Τι κάνει τη μετανάστευση των μεν νόμιμη, και των δε παράνομη; Οι σχετικοί νόμοι δεν είναι παρά η έκφραση δύναμης εκείνων που τους φτιάχνουν και σε καμία περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με «το σωστό».

Και μη μου πείτε ότι «δε χωράνε όλοι». Αν κάθε «καθαρόαιμη» ελληνική οικογένεια έκανε πέντε παιδιά θα λέγατε ότι πρέπει να αφήσει τα τρία χωρίς μόρφωση επειδή «δεν υπάρχουν σχολικές θέσεις για όλους»; Ή θα κάνατε το παν για να δημιουργηθούν; Έχετε μετρήσει ποτέ τα άδεια κτίρια στη γειτονιά σας; Γιατί να μη στεγάζονται εκεί άνθρωποι –ντόπιοι ή και ξένοι– που δεν έχουν σπίτι; Επειδή «ανήκουν αλλού»; Αντί να τσαντίζεστε για τον «ξένο» που σας «κλέβει τη δουλειά» (ή και το τσαντάκι), καλύτερα να οργίζεστε με το ότι σε 62 μόνο ανθρώπους «ανήκουν» όσα έχει το 50% των υπολοίπων, δηλαδή όσα αντιστοιχούν σε 3,5 εκατομμύρια. Αν κάτι φταίει για την κατάσταση, δεν είναι ο μετανάστης, είναι το ότι στο 1% των ανθρώπων «ανήκουν» περισσότερα από όσα έχει το υπόλοιπο 99%, το οποίο μάλιστα έφτιαξε την περιουσία του συνόλου. Όλοι μαζί είμαστε τόσο πλούσιοι και παραγωγικοί ώστε να απολαύσουμε μια αξιοπρεπή ζωή για όλους και όλες μας. Για να το πούμε και με μια παράφραση έκφρασης που έχει γίνει μόδα τελευταία: «Είναι η διανομή, ηλίθιε!»

η διεθνίστρια

Δημοσιεύτηκε και στο έντυπο “Αγκάθι”, φύλλο 1, Μάρτιος 2016